فَلَّحَ - [ف ل ح]. (ف: ربا. لازم، م. بحرف). فَلَّحَ، يُفَلِّحُ، مص. تَفْلِيحٌ. "فَلَّحَ بِهِ" : اِسْتَهْزَأَ، مَكَرَ بِهِ، خَدَعَهُ.
فَلَّحَ - [ف ل ح]. (ف: ربا. لازم، م. بحرف). فَلَّحَ، يُفَلِّحُ، مص. تَفْلِيحٌ. "فَلَّحَ بِهِ" : اِسْتَهْزَأَ، مَكَرَ بِهِ، خَدَعَهُ.